سفارش تبلیغ
صبا ویژن

نصب و پیکربندی Laravel با Nginx در اوبونتو 20.04

Laravel یک چارچوب منبع باز PHP است که مجموعه ای از ابزارها و منابع را برای ساخت برنامه های کاربردی مدرن PHP فراهم می کند. محبوبیت Laravel به واسطه اکوسیستم کامل ویژگی های داخلی اش ، در چند سال گذشته به سرعت در حال رشد است و بسیاری از توسعه دهندگان آن را به عنوان چارچوب انتخاب خود برای یک فرایند توسعه کارآمد پذیرفته اند.
در این راهنما ، یک برنامه جدید Laravel را روی یک سرور مجازی Ubuntu 20.04 نصب و پیکربندی می کنید ، از Composer برای دانلود و مدیریت متعلقات چارچوب استفاده میکنید. پس از پایان کار ، یک برنامه آزمایشی کاربردی Laravel دارید که محتوا را از یک پایگاه داده MySQL بیرون می کشد.
پیش نیازها
برای تکمیل این راهنما ، ابتدا لازم است کارهای زیر را در سرور مجازی Ubuntu 20.04 خود انجام دهید:
? یک کاربر Sudo ایجاد کنید و ufw را فعال کنید. برای انجام این کار ، می توانید راهنمای راه اندازی اولیه سرور مجازی در اوبونتو 20.04 را دنبال کنید.
? یک پشته LEMP با MySQL 8 نصب کنید. اگر هنوز این کار را انجام نداده اید ، می توانید مراحل 1 تا 3 راهنمای ما درباره نحوه نصب Nginx ، MySQL و PHP را در اوبونتو 20.04 دنبال کنید.
? composer را نصب کنید. برای نصب Laravel و متعلقات آن از Composer استفاده خواهیم کرد. می توانید Composer را با پیروی از راهنمای ما در مورد نحوه نصب Composer در اوبونتو 20.04 نصب کنید.
مرحله 1 – نصب ماژول های PHP مورد نیاز
قبل از نصب Laravel ، باید چند ماژول PHP را که مورد نیاز چارچوب است ، نصب کنید. ما برای نصب ماژول های php-mbstring ، php-xml و php-bcmath از PHP استفاده می کنیم. این پسوندهای PHP پشتیبانی بیشتری را برای مقابله با رمزگذاری کاراکترها ، XML و ریاضیات دقیق ارائه می دهند.
اگر اولین بار است که از apt در این بخش استفاده می کنید ، ابتدا باید دستور update را برای به روزرسانی حافظه نهان مدیر بسته اجرا کنید:
? $ sudo apt update
?
اکنون می توانید بسته های مورد نیاز را با این دستور نصب کنید:
? $ sudo apt install php-mbstring php-xml php-bcmath

اکنون سیستم شما آماده اجرای نصب Laravel از طریق Composer است ، اما قبل از انجام این کار ، به یک بانک اطلاعاتی برای برنامه خود نیاز دارید.
مرحله 2 – ایجاد یک بانک اطلاعاتی برای برنامه
برای نشان دادن نصب و به کارگیری ساده Laravel ، یک برنامه لیست سفر ایجاد می کنیم تا لیستی از مکانهایی را که کاربر می خواهد به آن سفر کند و لیستی از مکانهایی که قبلاً بازدید کرده است ، نشان دهیم. این کار می تواند در یک جدول places ساده با یک فیلد برای مکان هایی که نام را قرار میدهیم و یک فیلد دیگر برای ذخیره آنها به عنوان بازدید شده یا بازدید نشده ذخیره شود ، که ما آن را بازدید شده مینامیم. علاوه بر این ، ما یک فیلد id برای شناسایی منحصر به فرد هر ورودی وارد خواهیم کرد.
برای اتصال به بانک اطلاعاتی از برنامه Laravel ، یک کاربر اختصاصی MySQL ایجاد خواهیم کرد و به این کاربر امتیازات کاملی نسبت به بانک اطلاعاتی travellist اعطا می کنیم.
در زمان نوشتن این مقاله، باینری MySQL PHP یعنی mysqlnd  از caching_sha2_authentication، روش تایید هویت پیش فرض برای MySQL 8 پشتیابی نمیکند. لازم است کاربر دیتابیس را با روش احراز هویت mysql_native_password تنظیم کنیم تا بتوانیم از PHP به پایگاه داده MySQL متصل شویم.
برای شروع کار ، با دستور زیر به عنوان کاربر اصلی پایگاه داده به کنسول MySQL وارد شوید:
? $ sudo mysql
?
برای ایجاد یک پایگاه داده جدید ، دستور زیر را از کنسول MySQL خود اجرا کنید:
? Mysql> CREATE DATABASE travellist;

اکنون می توانید یک کاربر جدید ایجاد کنید و در پایگاه داده سفارشی که اخیراً ایجاد کرده اید ، به آنها امتیاز بدهید. در این مثال ، ما یک کاربر با نام Travelist_user و رمز عبور password ایجاد می کنیم ، اگرچه باید آن را با یک رمز عبور ایمن به انتخاب خود عوض کنید:
? Mysql> CREATE USER ‘travellist_user’@’%’ IDENTIFIED WITH mysql_native_password BY ‘password’;
?
اکنون باید به این کاربر روی دیتابیس travellist مجوز اعطا کنیم:
? Mysql> GRANT ALL ON travellist.* TO ‘travellist_user’@’%’;
?
این کار به کاربر Travelist_user امتیازات کامل نسبت به پایگاه داده Travellist می دهد ، ضمن اینکه از ایجاد یا تغییر سایر پایگاه های داده دیگر روی سرور مجازی شما جلوگیری می کند.
پس از این ، از پوسته MySQL خارج شوید:
? Mysql> exit
?
اکنون می توانید با ورود دوباره به کنسول MySQL ، این بار با استفاده از اعتبارات کاربر سفارشی ، آزمایش کنید که آیا کاربر جدید دارای مجوزهای مناسب است:
? $ mysql -u travellist_user -p
?
در این دستور ، به پرچم -p دقت کنید ، که پسورد استفاده شده هنگام ایجاد کاربر travel_userرا از شما میخواهد. پس از ورود به کنسول MySQL ، تأیید کنید که به بانک اطلاعاتی Travellist دسترسی دارید:
? Mysql> SHOW DATABASES;
?

خروجی زیر را به شما می دهد:
Output
+——————–+
| Database |
+——————–+
| information_schema |
| travellist |
+——————–+
2 rows in set (0.01 sec)

در مرحله بعدی ، یک جدول با نام places در بانک اطلاعاتی Travellist ایجاد کنید. از کنسول MySQL عبارت زیر را اجرا کنید:
? Mysql> CREATE TABLE travellist.places (
?
? Mysql> id INT AUTO_INCREMENT,
?
? Mysql> name VARCHAR(255),
?
? Mysql> visited BOOLEAN,
?
? Mysql> PRIMARY KEY(id)
?
? Mysql> );
?
اکنون ، جدول places را با داده های نمونه ای پر کنید:
? Mysql> INSERT INTO travellist.places (name, visited)
?
? Mysql>VALUES (“Tokyo”, false),
?
? Mysql> (“Budapest”, true),
?
? Mysql> (“Nairobi”, false),
?
? Mysql> (“Berlin”, true),
?
? Mysql> (“Lisbon”, true),
?
? Mysql> (“Denver”, false),
?
? Mysql> (“Moscow”, false),
?
? Mysql> (“Olso”, false),
?
? Mysql> (“Rio”, true),
?
? Mysql> (“Cincinnati”, false),
?
? Mysql> (“Helsinki”, false);
?
?
?

برای اینکه تأیید کنید داده ها با موفقیت در جدول شما ذخیره شده اند ، این دستور اجرا کنید:
? Mysql> SELECT * FROM travellist.places;
?

خروجی مشابه این را مشاهده خواهید کرد:
Output
+—-+———–+———+
| id | name | visited |
+—-+———–+———+
| 1 | Tokyo | 0 |
| 2 | Budapest | 1 |
| 3 | Nairobi | 0 |
| 4 | Berlin | 1 |
| 5 | Lisbon | 1 |
| 6 | Denver | 0 |
| 7 | Moscow | 0 |
| 8 | Oslo | 0 |
| 9 | Rio | 1 |
| 10 | Cincinnati| 0 |
| 11 | Helsinki | 0 |
+—-+———–+———+
11 rows in set (0.00 sec)

پس از تأیید اینکه داده های معتبری در جدول آزمون خود دارید ، می توانید از کنسول MySQL خارج شوید:
? Mysql> exit
?
اکنون برای ایجاد برنامه و پیکربندی آن برای اتصال به پایگاه داده جدید آماده هستید.
مرحله 3 – ایجاد یک برنامه جدید Laravel
اکنون با استفاده از دستور composer create-project، یک برنامه جدید Laravel ایجاد خواهید کرد. این دستور Composer معمولاً برای راه اندازی برنامه های جدید بر اساس چارچوب های موجود و سیستم های مدیریت محتوا استفاده می شود.
در طول این راهنما ، از Travellist به عنوان یک برنامه نمونه استفاده خواهیم کرد ، اما میتوانید این را به چیز دیگری تغییر دهید. برنامه travellist لیستی از مکانهای دریافتی از یک سرور مجازی محلی MySQL را نشان می دهد ، که قصد دارد پیکربندی اساسی Laravel را توصیف کند و تأیید کند که شما قادر به اتصال به پایگاه داده هستید.
ابتدا به دیرکتوری هوم کاربر خود بروید:
? $ cd ~
?
دستور زیر یک دیرکتوری جدید Travellist را که شامل یک برنامه مختصر Laravel است بر اساس تنظیمات پیش فرض ایجاد می کند:
? $ composer create-project –prefer-dist laravel/laravel travellist

خروجی مشابه این را مشاهده خواهید کرد:
… Output
Installing laravel/laravel (v5.8.17)
– Installing laravel/laravel (v5.8.17): Downloading (100%)
Created project in travellist
> @php -r “file_exists(‘.env’) || copy(‘.env.example’, ‘.env’);”
Loading composer repositories with package information
Updating dependencies (including require-dev)
Package operations: 80 installs, 0 updates, 0 removals
– Installing symfony/polyfill-ctype (v1.11.0): Downloading (100%)
– Installing phpoption/phpoption (1.5.0): Downloading (100%)
– Installing vlucas/phpdotenv (v3.4.0): Downloading (100%)
– Installing symfony/css-selector (v4.3.2): Downloading (100%)

پس از اتمام نصب ، به دیرکتوری برنامه دسترسی پیدا کنید و دستور artisan Laravel را اجرا کنید تا تأیید کنید که همه مؤلفه ها با موفقیت نصب شده اند:
? $ cd travellist
?
? $ php artisan
خروجی مشابه این را مشاهده خواهید کرد:
Output
Laravel Framework 7.11.0

Usage:
command [options] [arguments]

Options:
-h, –help Display this help message
-q, –quiet Do not output any message
-V, –version Display this application version
–ansi Force ANSI output
–no-ansi Disable ANSI output
-n, –no-interaction Do not ask any interactive question
–env[=ENV] The environment the command should run under
-v|vv|vvv, –verbose Increase the verbosity of messages: 1 for normal output, 2 for more verbose output and 3 for debug

این خروجی تأیید می کند که فایل های برنامه در دسترس هستند و ابزارهای خط فرمان Laravel همانطور که انتظار می رود کار می کنند. با این حال ، هنوز نیاز به پیکربندی برنامه برای تنظیم پایگاه داده و چند جزئیات دیگر داریم.
مرحله 4 – پیکربندی Laravel
فایل های پیکربندی Laravel در پوشه ای به نام config ، در دیرکتوری اصلی برنامه قرار دارند. علاوه بر این ، وقتی Laravel را با Composer نصب می کنید ، یک فایل محیط ایجاد می کند. این فایل شامل تنظیمات خاص برای محیط فعلی است که برنامه در آن اجرا می شود و بر مقادیر تعیین شده در فایل های پیکربندی منظم واقع در دیرکتوری پیکربندی تقدم می یابد. هر نصب بر روی یک محیط جدید نیاز به یک فایل متناسب با محیط دارد تا مواردی از قبیل تنظیمات اتصال بانک اطلاعاتی ، گزینه های اشکال زدایی ، URL برنامه را در میان موارد دیگر که ممکن است بسته به محیطی که برنامه اجرا میشود متفاوت باشد، تعریف کند.
هشدار: فایل پیکربندی محیط شامل اطلاعات حساس در مورد سرور مجازی، از جمله اطلاعات پایگاه داده و کلیدهای امنیتی است. به همین دلیل ، شما هرگز نباید این فایل را به صورت عمومی به اشتراک بگذارید.
اکنون برای سفارشی کردن گزینه های پیکربندی محیط برنامه فعلی ، فایل .env را ویرایش خواهیم کرد.
فایل .env را با استفاده از ویرایشگر خط فرمان خود انتخاب کنید. در اینجا ما از nano استفاده خواهیم کرد:
? $ nano .env
?
حتی اگر متغیرهای پیکربندی زیادی در این فایل وجود داشته باشد ، لازم نیست اکنون همه آنها را تنظیم کنید. لیست زیر شامل نمای کلی از متغیرهایی است که نیاز به توجه فوری دارند:
? APP_NAME: نام برنامه ، که برای اعلان ها و پیام ها استفاده می شود.
? APP_ENV: محیط برنامه فعلی.
? APP_KEY: برای تولید salts  و hashes استفاده میشود، این کلید منحصر به فرد هنگام نصب Laravel از طریق Composer به طور خودکار ایجاد می شود ، بنابراین نیازی به تغییر آن نیست.
? APP_DEBUG: این که آیا اطلاعات اشکال زدایی را در سمت کلاینت نشان دهد یا خیر.
? APP_URL: URL پایه برای برنامه ، که برای تولید لینک های برنامه کاربردی استفاده می شود.
? DB_DATABASE: نام بانک اطلاعاتی
? DB_USERNAME: نام کاربری برای اتصال به بانک اطلاعاتی.
? DB_PASSWORD: رمز عبور برای اتصال به پایگاه داده.
به طور پیش فرض ، این مقادیر برای یک محیط توسعه محلی که از Homestead استفاده می کند ، (یک جعبه بسته بندی شده Vagrant ارائه شده توسط Laravel ) تنظیم شده است. ما این مقادیر را تغییر خواهیم داد تا منعکس کننده تنظیمات محیط فعلی برنامه مثال ما باشد.
در صورت نصب Laravel در یک محیط توسعه یا آزمایش ، می توانید گزینه APP_DEBUG را فعال کنید زیرا این کار هنگام آزمایش برنامه از یک مرورگر ، اطلاعات اشکال زدایی مهم را به شما می دهد. متغیر APP_ENV باید در این حالت روی development  یا testing  تنظیم شود.
در صورت نصب Laravel در یک محیط تولید ، باید گزینه APP_DEBUG را غیرفعال کنید ، زیرا اطلاعات حساس کاربر نهایی را درباره برنامه شما نشان می دهد. APP_ENV در این حالت باید روی production تنظیم شود.
فایل های .env زیر برنامه نمونه ما را برای development  تنظیم می کند:
توجه: متغیر APP_KEY حاوی یک کلید منحصر به فرد است که هنگام نصب Laravel از طریق Composer به صورت خودکار ایجاد شد. نیازی نیست این مقدار را تغییر دهید. اگر می خواهید یک کلید ایمن جدید تولید کنید ، می توانید از فرمان php artisan key:generate استفاده کنید.
/var/www/travellist/.env
APP_NAME=TravelList
APP_ENV=development
APP_KEY=APPLICATION_UNIQUE_KEY_DONT_COPY
APP_DEBUG=true
APP_URL=http://domain_or_IP

LOG_CHANNEL=stack

DB_CONNECTION=mysql
DB_HOST=127.0.0.1
DB_PORT=3306
DB_DATABASE=travellist
DB_USERNAME=travellist_user
DB_PASSWORD=password


متغیرهای خود را بر این اساس تنظیم کنید. وقتی ویرایش به پایان رسید ، فایل را ذخیره کنید و ببندید تا تغییرات خود را حفظ کنید. اگر از nano استفاده می کنید ، می توانید این کار را با CTRL + X انجام دهید ، سپس Y و Enter انجام دهید.
برنامه Laravel شما اکنون تنظیم شده است ، اما ما هنوز باید سرور مجازی وب را پیکربندی کنیم تا بتوانیم از یک مرورگر به آن دسترسی پیدا کنیم. در مرحله بعدی ، Nginx را برای ارائه برنامه Laravel شما پیکربندی می کنیم.
مرحله 5 – راه اندازی Nginx
Laravel را در یک پوشه محلی در دیرکتوری اصلی کاربر از راه دور شما نصب کرده ایم ، و اگرچه این کار برای محیط های محلی توسعه مناسب است ، یک سرویس توصیه شده برای سرور مجازی های وب نیست که برای اینترنت عمومی باز باشد. پوشه برنامه را به / var / www که مکان معمول برنامه های وب است که در Nginx در حال اجرا هستند منتقل می کنیم.
ابتدا ، از دستور mv برای انتقال پوشه برنامه با تمام محتویات آن به / var / www / travellist استفاده کنید:
? $ sudo mv ~/travellist /var/www/travellist
?
حال باید به کاربر سرور مجازی وب به پوشه های storage  و cache  دسترسی دهیم ، یعنی جایی که Laravel فایل های تولید شده توسط برنامه را ذخیره می کند:
? $ sudo chown -R www-data.www-data /var/www/travellist/storage
?
? $ sudo chown -R www-data.www-data /var/www/travellist/bootstrap/cache

اکنون فایل های برنامه به ترتیب هستند ، اما برای ارائه محتوا هنوز باید پیکربندی Nginx را انجام دهیم. برای این کار ، یک فایل پیکربندی هاست مجازی جدید را در /etc/nginx/sites-available ایجاد خواهیم کرد:
? $ sudo nano /etc/nginx/sites-available/travellist
?
فایل پیکربندی زیر شامل تنظیمات پیشنهادی برای برنامه های Laravel در Nginx است:
/etc/nginx/sites-available/travellist
server {
listen 80;
server_name server_domain_or_IP;
root /var/www/travellist/public;

add_header X-Frame-Options “SAMEORIGIN”;
add_header X-XSS-Protection “1; mode=block”;
add_header X-Content-Type-Options “nosniff”;

index index.html index.htm index.php;

charset utf-8;

location / {
try_files $uri $uri/ /index.php?$query_string;
}

location = /favicon.ico { access_log off; log_not_found off; }
location = /robots.txt { access_log off; log_not_found off; }

error_page 404 /index.php;

location ~ \.php$ {
fastcgi_pass unix:/var/run/php/php7.4-fpm.sock;
fastcgi_index index.php;
fastcgi_param SCRIPT_FILENAME $realpath_root$fastcgi_script_name;
include fastcgi_params;
}

location ~ /\.(?!well-known).* {
deny all;
}
}

این محتوا را در فایل / etc / nginx / sites-available / travellist خود کپی کنید و در صورت لزوم مقادیر هایلایت شده را تنظیم کنید تا با پیکربندی شما مطابقت داشته باشد. پس از پایان ویرایش ، فایل را ذخیره کنید و ببندید.
برای فعال کردن فایل پیکربندی میزبان مجازی جدید ، پیوندی نمادین به travellist در sites-enabled بدهید:
? $ sudo ln -s /etc/nginx/sites-available/travellist /etc/nginx/sites-enabled/
?

توجه: اگر فایل میزبان مجازی دیگری دارید که قبلاً برای همان server_name استفاده شده در میزبان مجازی travellist پیکربندی شده است ، ممکن است نیاز به غیرفعال کردن تنظیمات قدیمی با حذف پیوند نمادین مربوطه در داخل /etc/nginx/sites-enabled/ داشته باشید.
برای تأیید اینکه پیکربندی شامل هیچ خطای نحوی نیست ، می توانید از این دستور استفاده کنید:
? $ sudo nginx -t
?
باید خروجی مانند این را مشاهده کنید:
Output
? $ nginx: the configuration file /etc/nginx/nginx.conf syntax is ok
?
? $ nginx: configuration file /etc/nginx/nginx.conf test is successful

برای اعمال تغییرات ، دوباره Nginx را با دستور زیر لود کنید:
? $ sudo systemctl reload nginx
?
اکنون به مرورگر خود بروید و با استفاده از نام دامنه یا آدرس IP سرور مجازی ، مطابق با دستور server_name در فایل تنظیمات خود ، به مرورگر خود بروید و به برنامه دسترسی پیدا کنید:
http://server_domain_or_IP
صفحه ای مانند این را مشاهده خواهید کرد:

این صفحه تأیید می کند که سرور مجازی Nginx شما به درستی پیکربندی شده است تا Laravel را ارائه کند. از این مرحله ، می توانید برنامه خود را روی اسکلت ارائه شده توسط نصب پیش فرض شروع کنید.
در مرحله بعدی ، مسیر اصلی برنامه را برای جستجوی داده ها در پایگاه داده با استفاده از نمای DB Laravel اصلاح خواهیم کرد.
مرحله 6 – شخصی سازی صفحه اصلی
با فرض اینکه شما تاکنون تمامی مراحل این راهنما را رعایت کرده اید ، باید یک برنامه کاربردی Laravel و یک جدول بانک اطلاعاتی به نام palces داشته باشید که حاوی برخی از داده های نمونه است.
اکنون مسیر اصلی برنامه را برای جستجوی پایگاه داده ویرایش می کنیم و محتویات را به نمای برنامه باز می گردانیم.
فایل مسیر اصلی ، یعنی routes/web.php را باز کنید:
? $ nano routes/web.php
?
این فایل به طور پیش فرض با محتوای زیر ارائه می شود:
routes/web.php
<?php

/*
|————————————————————————–
| Web Routes
|————————————————————————–
|
| Here is where you can register web routes for your application. These
| routes are loaded by the RouteServiceProvider within a group which
| contains the “web” middleware group. Now create something great!
|
*/

Route::get(‘/’, function () {
return view(‘welcome’);
});

مسیرها با استفاده از روش Route::get استاتیک تعریف می شوند که یک مسیر و یک عملکرد برگشتی را به عنوان آرگومان دریافت می کند.
کد زیر جایگزین عملکرد برگشتی مسیر اصلی است. با استفاده از پرچم visited  برای فیلتر نتایج ، 2 جستار به دیتابیس فرستاده میشود. این کار، نتایج را به نمایی به نام travellist باز می گرداند ، که می خواهیم بعدا آن را ایجاد کنیم. این محتوا را در فایل routes/web.php خود کپی کنید و کدی را که قبلاً در آنجا قرار دارد جایگزین کنید:
routes/web.php
<?php

use Illuminate\Support\Facades\DB;

Route::get(‘/’, function () {
$visited = DB::select(‘select * from places where visited = ?’, [1]);
$togo = DB::select(‘select * from places where visited = ?’, [0]);

return view(‘travellist’, [‘visited’ => $visited, ‘togo’ => $togo ] );
});

پس از پایان ویرایش ، فایل را ذخیره کنید و ببندید. اکنون نمایی را ایجاد می کنیم که نتایج دیتابیس را به کاربر ارائه می دهد. یک فایل نمای جدید در داخل resources/views ایجاد کنید:
? $ nano resources/views/travellist.blade.php
?

الگوی زیر بر اساس متغیرهای visited  و togo ، دو لیست از مکان ها ایجاد می کند. این محتوا را در فایل نمای جدید خود کپی کنید:
resources/views/travellist/blade.php
<html>
<head>
<title>Travel List</title>
</head>

<body>
<h1>My Travel Bucket List</h1>
<h2>Places I’d Like to Visit</h2>
<ul>
@foreach ($togo as $newplace)
<li>{{ $newplace->name }}</li>
@endforeach
</ul>

<h2>Places I’ve Already Been To</h2>
<ul>
@foreach ($visited as $place)
<li>{{ $place->name }}</li>
@endforeach
</ul>
</body>
</html>

پس از پایان کار ، فایل را ذخیره کنید و ببندید. اکنون به مرورگر خود بروید و برنامه را مجدد لود کنید. صفحه ای را به این شکل مشاهده خواهید کرد:

اکنون یک برنامه کاربردی Laravel در حال دریافت محتوا از یک پایگاه داده MySQL دارید.
نتیجه
در این آموزش ، یک برنامه جدید Laravel را روی پشته LEMP (Linux ، Nginx ، MySQL و PHP) تنظیم کرده اید که روی یک سرور مجازی اوبونتو 20.04 اجرا می شود. همچنین مسیر پیش فرض خود را برای جستجوی محتوای پایگاه داده تنظیم کرده اید و نتایج را در نمای سفارشی به نمایش می گذارید.
از اینجا ، می توانید مسیرها و نماهای جدیدی را برای هر صفحه دیگری که برنامه شما به آن نیاز دارد ایجاد کنید. برای اطلاعات بیشتر در مورد مسیرها ، نماها و پشتیبانی از پایگاه داده ، مطالب رسمی Laravel را بررسی کنید. اگر به استقرار تولید مشغول هستید ، باید بخش بهینه سازی را نیز به چند روش مختلف بررسی کنید تا بتوانید عملکرد برنامه خود را بهبود بخشید.

 

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

چگونه به Ubuntu 20.04 Focal Fossa ارتقا دهید

نحوه ایجاد نماها (Views) برای توسعه وب Django

نصب Mount NFS در اوبونتو 20.04

نحوه توسعه برنامه ها در Kubernetes با Okteto

نصب و پیکربندی Laravel با Nginx در اوبونتو 20.04

نحوه تنظیم Jupyter Notebook با پایتون در Ubuntu 20.04

نصب Jitsi Meet در Debian 10

نصب و پیکربندی Nextcloud در اوبونتو 20.04

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 20.04

مقدمه ای بر مدیریت پیکربندی با Ansible

نحوه نصب R روی اوبونتو 20.04

ارائه برنامه های Flask با uWSGI و Nginx در اوبونتو 18.04

نصب و پیکربندی Postfix در اوبونتو 20.04

 

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

برچسب‌ها:


نحوه تنظیم Jupyter Notebook با پایتون در Ubuntu 20.04

Jupyter Notebook یک برنامه وب منبع باز است که به شما امکان می دهد کد تعاملی ، تجسم سازی ها و سایر موارد را ایجاد و به اشتراک بگذارید. از این ابزار می توان همراه با چندین زبان برنامه نویسی از جمله Python ، Julia ، R ، Haskell و Ruby استفاده کرد. این اغلب برای کار با داده ها ، مدل سازی آماری و یادگیری ماشین مورد استفاده قرار می گیرد.
Jupyter notebooks (یا فقط ” notebooks “) اسنادی هستند که توسط برنامه Jupyter notebook تهیه شده اند و شامل کد رایانه و عناصر متن غنی (پاراگراف ، معادلات ، ارقام ، لینک ها و …) هستند که به ارائه و به اشتراک گذاری تحقیقات قابل چاپ کمک می کنند. بنابراین می توانند ابزاری عالی برای ارائه های برگرفته از داده ها یا برنامه های مبتنی بر برنامه نویسی یا به عنوان ابزاری آموزشی باشند.
این آموزش شما را با راه اندازی Jupyter notebook برای اجرا از یک سرور مجازی Ubuntu 20.04 و همچنین نحوه اتصال و استفاده از notebook از یک دستگاه محلی از طریق تونل زنی را نشان می دهد. با پایان این راهنما ، شما قادر خواهید بود با استفاده از Jupyter notebook که روی یک سرور مجازی از راه دور اجرا می شود ، کد Python 3 را اجرا کنید.
پیش نیازها
برای تکمیل این راهنما ، باید یک نمونه سرور مجازی جدید اوبونتو 20.04 با یک فایروال اساسی و یک کاربر غیر ریشه با امتیازات sudo پیکربندی شده داشته باشید. می توانید یاد بگیرید که چگونه این برنامه را با اجرای آموزش اولیه راه اندازی سرور مجازی ما تنظیم کنید.
مرحله 1 – تنظیم پایتون
برای شروع فرآیند ، متعلقات مورد نیاز محیط برنامه نویسی پایتون را از مخازن اوبونتو نصب خواهیم کرد. اوبونتو 20.04 با پایتون 3 از پیش نصب شده است. ما بعداً از pip مدیر بسته Python برای نصب قسمت های اضافی استفاده خواهیم کرد.
ابتدا باید شاخص بسته محلی apt را به روز کنیم و سپس بسته ها را دانلود و نصب کنیم:
? $ sudo apt update
?
در مرحله بعد ، فایلهای هدر و پایتون را که توسط برخی از متعلقات Jupyter استفاده می شود ، نصب کنید:
? $ sudo apt install python3-pip python3-dev
?
اکنون می توانیم به تنظیم محیط مجازی Python بپردازیم که در آن Jupyter را نصب خواهیم کرد.
مرحله 2 – یک محیط مجازی Python را برای Jupyter ایجاد کنید
اکنون که پایتون 3 را داریم ، فایل های هدر آن و pip آماده هستند ، می توانیم یک محیط مجازی پایتون ایجاد کنیم تا پروژه های خود را مدیریت کنیم. ما Jupyter را در این محیط مجازی نصب خواهیم کرد.
برای این کار ابتدا به دستور virtualenv نیاز داریم که می توانیم با pip نصب کنیم.
pip را به روز کنید و بسته را با تایپ کردن دستور زیر نصب کنید:
? $ sudo -H pip3 install –upgrade pip
?
? $ sudo -H pip3 install virtualenv

پرچم -H تضمین می کند که رویکرد امنیتی ، محیط هوم را روی دیرکتوری هوم کاربر هدف تنظیم می کند.
با نصب virtualenv ، می توانیم محیط خود را شکل دهیم. یک دایرکتوری ایجاد کنید که در آن بتوانیم فایل های پروژه خود را نگه داریم. ما این را my_project_dir می نامیم ، اما شما باید از اسمی استفاده کنید که برای تان معنی دارد و روی آن کار می کنید.
در داخل دیرکتوری پروژه ، یک محیط مجازی پایتون ایجاد خواهیم کرد. به منظور استفاده از این آموزش ، آن را my_project_env خواهیم نامید اما شما باید آن را به گونه ای نامگذاری کنید که مربوط به پروژه شما باشد.
? $ mkdir ~/my_project_dir
?
? $ cd ~/my_project_dir
با این کار دایرکتوری به نام my_project_env در دایرکتوری my_project_dir شما ایجاد می شود. در داخل ، یک نسخه محلی Python و یک نسخه محلی از pip را نصب می کند. ما می توانیم از این روش برای نصب و پیکربندی یک محیط جدا شده Python برای Jupyter استفاده کنیم.
قبل از نصب Jupyter ، باید محیط مجازی را فعال کنیم. می توانید این کار را با تایپ کردن دستور زیر انجام دهید:
? $ source my_project_env/bin/activate
?
اعلان شما باید تغییر کند تا نشان دهد که اکنون در یک محیط مجازی پایتون فعالیت می کنید. خط فرمان شما اکنون چیزی شبیه به این را خواهد بود: (my_project_env)user@host:~/my_project_dir$
در این مرحله ، شما آماده نصب Jupyter در این محیط مجازی هستید.
مرحله 3 – نصب Jupyter
با فعال بودن محیط مجازی ، Jupyter را با نمونه محلی pip نصب کنید.
توجه: هنگامی که محیط مجازی فعال می شود (هنگامی که اعلان شما پیش از خودmy_project_env را دارد ، به جای pip3 از pip استفاده کنید ، حتی اگر از پایتون 3 استفاده می کنید. کپی محیط مجازی ابزار همیشه بدون در نظر گرفتن نسخه پایتون ، pip نامگذاری میشود.
? (my_project_env)Sammy@your_server:~/my_project_dir$ pip install jupyter

در این مرحله ، شما با موفقیت همه نرم افزارهای مورد نیاز برای اجرای Jupyter را نصب کرده اید. اکنون می توانیم سرور مجازی notebook را شروع کنیم.
مرحله 4 – Jupyter notebook را اجرا کنید
اکنون همه موارد لازم برای اجرای Jupyter notebook را دارید! برای اجرای آن ، دستور زیر را اجرا کنید:
? (my_project_env)Sammy@your_server:~/my_project_dir$ jupyter notebook
?
یک گزارش از فعالیتهای Jupyter notebook به ترمینال چاپ می شود. هنگامی که Jupyter notebook را اجرا می کنید ، روی یک شماره پورت خاص اجرا می شود. اولین notebook که اجرا می کنید از پورت 8888 استفاده می کند. برای بررسی شماره پورت خاصی که Jupyter Notebook روی آن در حال اجرا است ، به خروجی فرمان مورد استفاده برای شروع آن مراجعه کنید:
Output
[I 21:23:21.198 NotebookApp] Writing notebook server cookie secret to /run/user/1001/jupyter/notebook_cookie_secret
[I 21:23:21.361 NotebookApp] Serving notebooks from local directory: /home/sammy/my_project_dir
[I 21:23:21.361 NotebookApp] The Jupyter Notebook is running at:
[I 21:23:21.361 NotebookApp] http://localhost:8888/?token=1fefa6ab49a498a3f37c959404f7baf16b9a2eda3eaa6d72
[I 21:23:21.361 NotebookApp] Use Control-C to stop this server and shut down all kernels (twice to skip confirmation).
[W 21:23:21.361 NotebookApp] No web browser found: could not locate runnable browser.
[C 21:23:21.361 NotebookApp]

Copy/paste this URL into your browser when you connect for the first time,
to login with a token:
http://localhost:8888/?token=1fefa6ab49a498a3f37c959404f7baf16b9a2eda3eaa6d72

اگر Jupyter notebook را روی یک رایانه محلی اجرا می کنید (نه بر روی سرور مجازی) ، می توانید به URL نمایش داده شده بروید تا به Jupyter Notebook بروید. اگر Jupyter notebook را بر روی یک سرور مجازی اجرا می کنید ، باید همانطور که در بخش بعدی بیان شده است ، با استفاده از تونل سازی SSH به سرور مجازی وصل شوید.
در این مرحله ، می توانید اتصال SSH را باز نگه دارید و Jupyter notebook را در حال اجرا نگه دارید یا می توانید پس از تنظیم تونل سازی SSH ، از برنامه خارج شوید و مجدداً آن را اجرا کنید. بیایید فرآیند Jupyter notebook را متوقف کنیم. بعد از تنظیم تونل سازی SSH دوباره آن را اجرا خواهیم کرد. برای متوقف کردن فرآیند Jupyter Notebook ، CTRL + C را فشار دهید ، Y را تایپ کنید و سپس ENTER را بزنید. خروجی زیر نمایش داده می شود:
Output
[C 21:28:28.512 NotebookApp] Shutdown confirmed
[I 21:28:28.512 NotebookApp] Shutting down 0 kernels

اکنون تونل SSH را تنظیم خواهیم کرد تا بتوانیم به notebook دسترسی پیدا کنیم.
مرحله 5 – با استفاده از تنظیم SSH به سرور مجازی متصل شوید
در این بخش نحوه اتصال به رابط وب Jupyter notebook با استفاده از تونل زنی SSH را نشان خواهیم داد. از آنجا که Jupyter notebook روی پورت خاصی روی سرور مجازی اجرا می شود (مانند: 8888 ،: 8889 و غیره) ، تونل سازی SSH شما را قادر می سازد به صورت ایمن به پورت سرور مجازی وصل شوید.
دو بخش زیر نحوه ایجاد یک تونل SSH از 1) مک یا لینوکس یا 2) ویندوز را شرح می دهد. لطفاً برای رایانه محلی خود به بخش فرعی مربوطه مراجعه کنید.
تنظیم SSH با Mac یا Linux
اگر از کامپیوتر محلی Mac یا Linux استفاده می کنید ، مراحل ایجاد یک تونل SSH مشابه استفاده از SSH برای ورود به سرور مجازی راه دور است ، به جز اینکه در فرمان ssh پارامترهای دیگری وجود دارد. در این زیر مجموعه پارامترهای اضافی مورد نیاز در فرمان ssh برای تونل زنی موفقیت آمیز ارائه خواهد شد.
تونل زنی SSH با اجرای دستور SSH زیر در یک پنجره ترمینال محلی جدید قابل انجام است:
? $ ssh -L 8888:localhost:8888 your_server_username@your_server_ip
?
دستور ssh اتصال SSH را باز می کند ، اما -L مشخص می کند که پورت داده شده در هاست محلی (کلاینت) باید به میزبان و پورت داده شده در سمت از راه دور (سرور مجازی) ارسال شود. این بدان معنی است که هر آنچه در شماره پورت دوم (به عنوان مثال 8888) روی سرور مجازی اجرا می شود ، در اولین شماره پورت (به عنوان مثال 8888) در رایانه محلی شما ظاهر می شود.
به صورت اختیاری پورت 8888 را به یکی از انتخاب های خود تغییر دهید تا از استفاده از پورتی که قبلاً توسط یک فرآیند دیگر استفاده شده است خودداری کنید.
server_username نام کاربری شما (به عنوان مثال Sammy) در سرور مجازی ی است که شما ایجاد کرده اید و your_server_ip آدرس IP سرور مجازی شماست.
به عنوان مثال ، برای نام کاربری sammy و آدرس سرور مجازی 203.0.113.0 ، این دستور عبارت است از:
? $ ssh -L 8888:localhost:8888 sammy@203.0.113.0
?

اگر بعد از اجرای دستور ssh-L خطایی ظاهر نشد ، می توانید به محیط برنامه نویسی خود بروید و Jupyter notebook را اجرا کنید:
(my_project_env)Sammy@your_server:~/my_project_dir$ notebook
خروجی را با URL دریافت خواهید کرد. از یک مرورگر وب در دستگاه محلی خود ، رابط وب Jupyter Notebook را با URL که با http: // localhost: 8888 شروع می شود ، باز کنید. اطمینان حاصل کنید که شماره توکن (token) درج شده است ، یا وقتی در http: // localhost: 8888 از شما خواسته شد رشته شماره توکن را وارد کنید.
تونل زنی SSH با ویندوز و Putty
اگر از ویندوز استفاده می کنید ، می توانید با استفاده از Putty یک تونل SSH ایجاد کنید.
همانطور که نشان داده شده است ابتدا آدرس سرور مجازی یا آدرس IP را به عنوان نام میزبان وارد کنید:

سپس ، برای بازکردن منو ، روی SSH در پایین صفحه سمت چپ کلیک کرده و سپس روی Tunnels کلیک کنید. برای دسترسی به Jupyter در دستگاه محلی خود ، شماره پورت محلی را که می خواهید استفاده کنید وارد کنید. 8000 یا بیشتر را انتخاب کنید تا از پورت های استفاده شده توسط سایر سرویس ها استفاده نکنید ، و مقصد را localhost:8888 تعیین کنید که 8888 تعداد پورتی است که Jupyter notebook در آن کار می کند.
اکنون روی دکمه Add کلیک کنید و پورت ها باید در لیست Forwarded ports ظاهر شوند:

در آخر ، بر روی دکمه Open کلیک کنید تا از طریق SSH به سرور مجازی وصل شوید و پورت های مورد نظر را تونل بزنید. برای اتصال به Jupyter notebook که روی سرور مجازی اجرا می شود ، به http: // localhost: 8000 (یا هر پورتی که انتخاب کردید) در یک مرورگر وب بروید. اطمینان حاصل کنید که شماره توکن درج شده است ، یا وقتی در http: // localhost: 8000 از شما خواسته شده است رشته شماره توکن را وارد کنید.
مرحله 6 – استفاده از Jupyter notebook
در این بخش به اصول استفاده از Jupyter notebook می پردازیم. اگر در حال حاضر Jupyter notebook را اجرا نمی کنید ، آن را با دستور Jupyter notebook شروع کنید.
اکنون باید با استفاده از یک مرورگر وب به آن متصل شوید. Jupyter notebook ابزاری بسیار قدرتمند با ویژگی های بسیار است. در این بخش چند ویژگی اساسی برای تشریح شما در استفاده از notebook ارائه شده است. Jupyter notebook تمام فایل ها و پوشه های موجود در دایرکتوری را که از آن استفاده می شود نشان می دهد ، بنابراین وقتی در حال کار روی یک پروژه هستید ، حتماً آن را از دیرکتوری پروژه شروع کنید.
برای ایجاد یک فایل notebook جدید ، از منوی کشویی بالا سمت راست New > Python 3 را انتخاب کنید:

یک notebook را باز می کند. اکنون می توانیم کد پایتون را در سلول اجرا کنیم یا سلول را به نشانه گذاری تغییر دهیم. به عنوان مثال ، با کلیک کردن بر روی Cell> Cell Type> Markdown از نوار پیمایش بالا ، اولین سلول را برای پذیرش Markdown تغییر دهید. اکنون می توانیم با استفاده از Markdown یادداشت هایی بنویسیم و حتی معادلات را با قرار دادن آنها بین نمادهای $ $ در LaTeX بگنجانیم. به عنوان مثال ، پس از تغییر آن به نشانه گذاری ، موارد زیر را در سلول تایپ کنید:
# First Equation

Let us now implement the following equation:
$$ y = x^2$$

where $x = 2$

برای تبدیل علامت گذاری به متن غنی ، کلیدهای CTRL و ENTER را فشار دهید. باید خروجی مشابه زیر دریافت کنید:

می توانید از سلول های علامت گذاری به عنوان یادداشت استفاده کرده و کد خود را مستند کنید. بیایید آن معادله را اجرا کنیم و نتیجه را چاپ کنیم. روی سلول بالا کلیک کنید ، سپس کلیدهای ALT و ENTER را با هم فشار دهید تا یک سلول در زیر آن اضافه شود. کد زیر را در سلول جدید وارد کنید.
x = 2
y = x**2
print(y)

برای اجرای کد ، CTRL + ENTER را فشار دهید. نتایج زیر را دریافت خواهید کرد:

اکنون توانایی وارد کردن ماژول ها و استفاده از notebook را همانطور که می خواهید با هر محیط توسعه Python دیگر خواهید داشت!
نتیجه
اکنون می توانید با استفاده از Jupyter notebook کد پایتون و یادداشت های قابل تکرار را در Markdown بنویسید. برای بازدید سریع از Jupyter Notebooاز داخل رابط ، و کسب اطلاعات بیشتر Help > User Interface Tour را از منوی پیمایش بالا انتخاب کنید.
از اینجا ، می توانید با خواندن مقاله تجزیه و تحلیل داده ها و تجسم سازی با pandas و Jupyter notebook در پایتون 3 ، شروع به تجزیه و تحلیل داده ها و تجسم سازی کنید.

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

چگونه به Ubuntu 20.04 Focal Fossa ارتقا دهید

نحوه ایجاد نماها (Views) برای توسعه وب Django

نصب Mount NFS در اوبونتو 20.04

نحوه توسعه برنامه ها در Kubernetes با Okteto

نصب و پیکربندی Laravel با Nginx در اوبونتو 20.04

نحوه تنظیم Jupyter Notebook با پایتون در Ubuntu 20.04

نصب Jitsi Meet در Debian 10

نصب و پیکربندی Nextcloud در اوبونتو 20.04

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 20.04

مقدمه ای بر مدیریت پیکربندی با Ansible

نحوه نصب R روی اوبونتو 20.04

ارائه برنامه های Flask با uWSGI و Nginx در اوبونتو 18.04

نصب و پیکربندی Postfix در اوبونتو 20.04

 

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

برچسب‌ها:


نحوه توسعه برنامه ها در Kubernetes با Okteto

Okteto CLI یک پروژه منبع باز است که تجربه توسعه محلی را برای برنامه های در حال اجرا در Kubernetes فراهم می کند. با استفاده از آن می توانید کد خود را بر روی IDE محلی خود بنویسید و به محض ذخیره یک فایل ، تغییرات را می توان به خوشه Kubernetes خود وارد کرد و برنامه شما فوراً بروزرسانی خواهد شد. کل این فرآیند بدون نیاز به ساخت تصاویر Docker یا اعمال مانیفست های Kubernetes اتفاق می افتد ، که می تواند زمان قابل توجهی طول بکشد.
در این آموزش ، شما از Okteto برای بهبود بهره وری در هنگام تهیه یک برنامه بومی Kubernetes استفاده خواهید کرد. ابتدا ، یک خوشه Kubernetes ایجاد می کنید و از آن برای اجرای یک برنامه استاندارد “Hello World” استفاده می کنید. سپس از Okteto برای توسعه و به روز کردن خودکار برنامه خود بدون نیاز به نصب محلی استفاده خواهید کرد.
پیش نیازها
قبل از شروع این آموزش ، موارد زیر را نیاز خواهید داشت:
? خوشه Kubernetes 1.12+ . در این آموزش ، از یک خوشه vpsgol Kubernetes با سه گره استفاده می شود ، اما شما می توانید با استفاده از یک روش دیگر ، خوشه ایجاد کنید.
? kubectl و doctl برای برقراری ارتباط با خوشه شما نصب و تنظیم شده باشند.
? یک حساب کاربری Docker Hub
? Docker در حال اجرا بر روی دستگاه محلی شما.
مرحله 1 – ایجاد برنامه Hello World
برنامه “hello world” یک سنت قدیمی در توسعه وب است. در این حالت ، یک سرویس وب ساده است که به هر درخواست با ” hello world” پاسخ می دهد. اکنون که خوشه Kubernetes خود را ایجاد کرده اید ، اجازه دهید یک برنامه “Hello World” را در Golang و مانیفیستی که برای استقرار آن در Kubernetes استفاده خواهید کرد ، ایجاد کنیم.
اولین به دایرکتوری هوم خود سوییچ کنید:
? $ cd ~
?
اکنون یک دایرکتوری جدید به نام hello_world تهیه کرده و به داخل آن بروید:
? $ mkdir hello_world
?
? $ cd hello_world

با IDE یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود ، فایل جدیدی را با نام main.go ایجاد و باز کنید:
? $ nano main.go
?
main.go یک وب سرور مجازی Golang خواهد بود که پیام hello world را به شما باز می گرداند !. بنابراین ، اجازه دهید از کد زیر استفاده کنیم:
main.go
package main

import (
“fmt”
“net/http”
)

func main() {
fmt.Println(“Starting hello-world server…”)
http.HandleFunc(“/”, helloServer)
if err := http.ListenAndServe(“:8080”, nil); err != nil {
panic(err)
}
}

func helloServer(w http.ResponseWriter, r *http.Request) {
fmt.Fprint(w, “Hello world!”)
}

کد main.go موارد زیر را انجام می دهد:
? اولین عبارت در یک فایل منبع Go باید نام بسته باشد. دستورات اجرایی همیشه باید از package main استفاده کنند.
? بخش ورودی نشان می دهد کد بسته به چه مواردی بستگی دارد. در این حالت از fmt برای دستکاری رشته و net / http برای سرور مجازی HTTP استفاده می کند.
? تابع main نقطه ورود به باینری شماست. از روش http.HandleFunc برای پیکربندی سرور مجازی جهت فراخوانی helloServer در هنگام دریافت درخواست به مسیر / استفاده می شود. http.ListenAndServe یک سرور مجازی HTTP را شروع می کند که در تمام رابط های شبکه به پورت 8080 گوش می دهد.
? عملکرد helloServer شامل منطق کنترل کننده درخواست شما است. در این حالت ، hello world! را به عنوان پاسخ به درخواست خواهد نوشت.
شما باید یک تصویر Docker ایجاد کرده و آن را به سمت رجیستری Docker خود هدایت کنید تا Kubernetes بتواند آن را دریافت و سپس برنامه را اجرا کند.
یک فایل جدید با نام Dockerfile را با IDE یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود باز کنید:
? $ nano Dockerfile
?

Dockerfile شامل دستورات لازم برای ساخت کانتینر Docker برنامه شما می باشد. اجازه دهید از کد زیر استفاده کنیم:
Dockerfile
FROM golang:alpine as builder
RUN apk –update –no-cache add bash
WORKDIR /app
ADD . .
RUN go build -o app

FROM alpine as prod
WORKDIR /app
COPY –from=builder /app/app /app/app
EXPOSE 8080
CMD [“./app”]
Copy

Dockerfile شامل دو مرحله است builder و  prod:
• مرحله builder  شامل ابزارهای ساخت Go است. که مسئول کپی کردن فایل ها و ساخت باینری Go است.
• مرحله prod تصویر نهایی است. فقط شامل یک سیستم تهی و باینری برنامه خواهد بود.
این یک تمرین خوب میباشد. کانتینر تولید شما را کوچکتر و ایمن تر می کند زیرا تنها شامل برنامه شما و دقیقاً آنچه برای اجرای آن لازم است می باشد.
تصویر کانتینر را بسازید (نام_DockerHub_usus را با نام کاربری داکر هاب خود جایگزین کنید):
? $ docker build -t your_DockerHub_username/hello-world:latest
?
اکنون آن را به Docker Hub وارد کنید:
? $ docker push your_DockerHub_username/hello-world:latest
?
سپس ، یک پوشه جدید برای مانیفست Kubernetes ایجاد کنید:
? $ mkdir k8s
?
وقتی از مانیفست Kubernetes استفاده می کنید ، به Kubernetes می گویید که چگونه برنامه شما اجرا می شود. این بار ، یک شیء استقرار ایجاد می کنید. بنابراین ، یک فایل جدید deployment.yaml را با IDE یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود ایجاد کنید:
? $ nano k8s/deployment.yaml
?
مطالب زیر یک شیء استقرار Kubernetes را شرح می دهد که تصویر داکر okteto/hello-world:latest را اجرا میکند. این محتوا را به فایل جدید خود اضافه کنید ، اما در مورد شما okteto ذکر شده بعد از برچسب image را با your_DockerHub_username جایگزین کنید:
~/hello_world/k8s/deployment.yaml
apiVersion: apps/v1
kind: Deployment
metadata:
name: hello-world
spec:
selector:
matchLabels:
app: hello-world
replicas: 1
template:
metadata:
labels:
app: hello-world
spec:
containers:
– name: hello-world
image: your_DockerHub_username/hello-world:latest
ports:
– containerPort: 8080

مانیفست استقرار دارای سه بخش اصلی است:
? metadata  نام استقرار شما را مشخص می کند.
? replicas  مشخص می کند که چند نسخه از آن را می خواهید اجرا کنید.
? template  به Kubernetes می گوید که چه چیزی را مستقر کند و چه برچسب هایی را اضافه نماید. در این حالت ، یک کانتینر واحد ، با تصویر okteto/hello-world:latest ، که به پورت 8080 گوش میدهد، و با برچسب app: hello-world همراه است. توجه داشته باشید که این برچسب همان مورد استفاده در بخش selector  است.
اکنون به راهی برای دسترسی به برنامه خود نیاز دارید. می توانید با ایجاد یک شیء سرویس ، برنامه ای را در Kubernetes قرار دهید. بیایید با استفاده از مانیفست این کار را انجام دهیم. با IDE یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود فایل جدیدی به نام service.yaml ایجاد کنید:
? nano k8s/service.yaml
?
محتوای زیر سرویس هایی را نشان می دهد که شیء استقرار hello world را در معرض دید شما قرار می دهد:
k8s/service.yaml
apiVersion: v1
kind: Service
metadata:
name: hello-world
spec:
type: LoadBalancer
ports:
– protocol: TCP
port: 80
targetPort: 8080
name: http
selector:
app: hello-world

مانیفست سرویس چهار بخش اصلی دارد:
? metadata  به Kubernetes می گوید که چگونه سرویس خود را نامگذاری کنند.
? type  به Kubernetes می گوید چگونه می خواهید سرویس خود را در معرض دید قرار دهید.
? برچسب ports  به Kubernetes می گوید که کدام پورت را می خواهید در معرض دید قرار دهید ، و چگونه می توانید آنها را برای استقرار خود نگاشت کنید. در این حالت ، پورت 80 را به صورت خارجی در معرض دید قرار می دهید و آن را به پورت 8080 در محل استقرار خود هدایت می کنید.
? selector  به Kubernetes می گوید که چگونه ترافیک را هدایت کند. در این حالت ، هر پوسته با برچسب app: hello-world ترافیک دریافت می کند.
اکنون شما همه چیز را برای استقرار برنامه “hello world” خود در Kubernetes دارید. در ادامه کار استقرار را انجام خواهیم داد.
مرحله 2 – استفاده از برنامه Hello World شما
در این مرحله برنامه “Hello World” خود را در Kubernetes مستقر می کنید ، سپس تأیید می کنید که درست کار می کند.
با استقرار برنامه خود در Kubernetes کار را شروع کنید:
? $ kubectl apply -f k8s
?
خروجی زیر را مشاهده خواهید کرد:
Output
deployment.apps “hello-world” created
service “hello-world” created

بعد از گذشت حدود یک دقیقه یا بیشتر ، می توانید IP برنامه خود را بازیابی کنید. برای بررسی سرویس خود از این دستور kubectl استفاده کنید:
? $ kubectl get service hello-world
?
خروجی مانند این را مشاهده خواهید کرد که اشیاء سرویس Kubernetes را لیست میکند. به IP برنامه خود در ستون EXTERNAL-IP توجه کنید:
Output
NAME TYPE CLUSTER-IP EXTERNAL-IP PORT(S) AGE
hello-world ClusterIP your_cluster_ip your_external_ip 8080/TCP 37s

مرورگر خود را باز کنید و به برنامه your_external_ip که برای برنامه “Hello World” ذکر شده است بروید. قبل از ادامه مرحله بعدی تأیید کنید که برنامه شما در حال اجرا است.

تا این لحظه ، شما یک مسیر نسبتاً سنتی را برای توسعه برنامه ها با Kubernetes دنبال کرده اید. در ادامه ، هر زمان که می خواهید کد را در برنامه خود تغییر دهید ، باید یک تصویر جدید Docker بسازید و وارد کنید و سپس آن تصویر را از Kubernetes بیرون بکشید. این روند می تواند مدتی طول بکشد. Okteto برای ساده تر ساختن این حلقه درونی طراحی شده است. بیایید به Okteto CLI نگاهی بیندازیم و ببینیم چگونه می تواند کمک کند.
مرحله 3 – نصب Okteto CLI
اکنون با نصب Okteto CLI ، بهره وری توسعه Kubernetes را بهبود می بخشید. رابط خط فرمان Okteto یک پروژه منبع باز است که به شما امکان می دهد تغییرات کد برنامه را با برنامه های Kubernetes همزمان کنید. شما می توانید با استفاده از IDE ، اشکال زداگر یا کامپایلرهای مورد علاقه خود استفاده کنید بدون اینکه برای تست برنامه خود مجبور به تعهد ، ساخت ، ارائه یا استقرار مجدد کانتینرها باشید – همانطور که در مراحل قبلی انجام دادید.
برای نصب Okteto CLI در دستگاه macOS یا Linux ، دستور زیر را اجرا کنید:
? $ curl https://get.okteto.com -sSfL | sh
?
بیایید نگاهی دقیق تر به این دستور بیاندازیم:
? از دستور curl برای انتقال داده به سرور مجازی استفاده می شود.
? پرچم -s هر خروجی را سرکوب می کند.
? پرچم -S خطاها را نشان می دهد.
? پرچم -f باعث عدم موفقیت درخواست در HTTP می شود.
? پرچم -L باعث می شود درخواست از تغییر مسیر پیروی کند.
? عملگر | این خروجی را به دستور sh پایپ می کند ، که آخرین باینری okteto را در دستگاه محلی شما دانلود و نصب می کند.
اگر ویندوز را اجرا می کنید ، می توانید فایل را بطور متناوب از طریق مرورگر وب خود دانلود کرده و به صورت دستی آن را به PATH $ خود اضافه کنید.
پس از نصب Okteto CLI ، آماده هستید تا برنامه “hello world” را در حالت توسعه قرار دهید.
مرحله 4 – قرار دادن برنامه Hello world در حالت توسعه
Okteto CLI به منظور جابجایی برنامه در حال اجرا بر روی خوشه Kubernetes با کد موجود در دستگاه شما طراحی شده است. برای این کار ، Okteto از اطلاعات ارائه شده از یک فایل مانیفست Okteto استفاده می کند. این فایل شیء استقرار Kubernetes را که با کد محلی شما تعویض می شود ، اعلام می کند.
با IDE یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود فایل جدیدی به نام okteto.yaml ایجاد کنید:
? $ nano okteto.yaml
?
بیایید یک مانیفست پایه بنویسیم که در آن می توانید نام شیء استقرار ، تصویر پایه Docker برای استفاده و یک پوسته را تعریف کنید. بعداً به این اطلاعات برمی گردیم. از فایل محتوای نمونه زیر استفاده کنید:
okteto.yaml
name: hello-world
image: okteto/golang:1
workdir: /app
command: [“bash”]

با اجرای دستور زیر آماده شوید تا برنامه خود را در حالت توسعه قرار دهید:
? $ okteto up
?
Output
? Development environment activated
? Files synchronized
Namespace: default
Name: hello-world

Welcome to your development environment. Happy coding!
default:hello-world /app>

دستور okteto up برنامه “hello world” را در یک محیط توسعه عوض می کند ، این بدان معنی است که:
? کانتینر برنامه Hello World با تصویرداکر okteto/golang:1 به روز می شود. این تصویر شامل ابزارهای لازم برای ساخت ، آزمایش ، اشکال زدایی و اجرای برنامه “Hello World” است.
? یک سرویس همگام سازی فایل ایجاد شده است تا تغییرات شما بین سیستم فایل محلی و غلاف برنامه تان را به روز نگه دارد.
? یک پوسته از راه دور در محیط توسعه شما شروع می شود. اکنون می توانید برنامه خود را بگونه ای که در دستگاه محلی خود هستید ، بسازید ، آزمایش و اجرا کنید.
? هر پردازشی که در پوسته از راه دور اجرا می کنید ، همان ترافیک ورودی ، همان متغیرهای محیط ، والیوم یا رمزها را به عنوان غلافهای اصلی برنامه “Hello World” دریافت خواهد کرد. این به نوبه خود ، یک محیط توسعه کاملاً واقع بینانه و شبیه تولید را به شما می دهد.
در همان کنسول ، اکنون برنامه را طبق معمول اجرا کنید (بدون ساختن و ارائه تصویر Docker) ، مانند این:
? Okteto> go run main.go
?
Output
Starting hello-world server…

اولین باری که برنامه را اجرا می کنید ، Go متعلقات شما را دانلود و برنامه را کامپایل می کند. صبر کنید تا این فرآیند کامل شود و با باز کردن مرورگر و ریفرش صفحه برنامه خود ، دقیقاً مانند گذشته ، برنامه خود را تست کنید.
اکنون آماده هستید تا توسعه را مستقیماً روی Kubernetes شروع کنید.
مرحله 5 – توسعه مستقیم روی Kubernetes
بیایید شروع به ایجاد تغییراتی در برنامه “hello world” کنیم و سپس ببینیم که چگونه در Kubernetes بازتاب می یابند.
فایل main.go را با IDE یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود باز کنید. به عنوان مثال ، یک کنسول جداگانه باز کنید و دستور زیر را اجرا کنید:
? $ nano main.go
?
سپس ، پیام پاسخ خود را به Hello world from vpsgol! تغییر دهید!:
main.go
package main

import (
“fmt”
“net/http”
)

func main() {
fmt.Println(“Starting hello-world server…”)
http.HandleFunc(“/”, helloServer)
if err := http.ListenAndServe(“:8080”, nil); err != nil {
panic(err)
}
}

func helloServer(w http.ResponseWriter, r *http.Request) {
fmt.Fprint(w, “Hello world from vpsgol!”)
}

اینجاست که گردش کار شما تغییر می کند. Okteto به جای ساختن تصاویر و استفاده مجدد از کانتینر برای به روزرسانی برنامه “hello world” ، تغییرات شما را در محیط توسعه خود در Kubernetes همگام سازی می کند.
از کنسولی که فرمان okteto up را اجرا کردید ، با فشار دادن CTRL + C، اجرای go run main.go را لغو کنید. اکنون برنامه را دوباره اجرا کنید:
? Okteto> default:hello-world /app> go run main.go
?
Output
Starting hello-world server…

به مرورگر برگردید و صفحه برنامه “Hello World” خود را مجدد لود کنید.

تغییرات کد شما بلافاصله و همه بدون نیاز به تعهد ، ایجاد یا ارائه در Kubernetes اعمال شد .
نتیجه
Okteto با کلیک روی یک دکمه ، خوشه Kubernetes را به یک پلت فرم توسعه کاملاً برجسته تبدیل می کند. در این آموزش شما Okteto CLI را نصب و پیکربندی کرده اید تا کدهای خود را مستقیماً بر روی Kubernetes تغییر دهید تا بتوانید کد را سریعاً تایپ کنید. اکنون می توانید به مخزن نمونه Okteto بروید تا نحوه استفاده از Okteto با زبان های مختلف برنامه نویسی و اشکال زدایی را ببینید.
همچنین ، اگر یک خوشه Kubernetes را با تیم خود به اشتراک می گذارید ، میتوانید به هر یک از اعضا یک فضای نام Kubernetes ارائه دهید که به گونه ای پیکربندی شده که از سایر توسعه دهندگان که بر روی همان خوشه کار میکنند، جدا باشد. این قابلیت عالی توسط اپلیکیشن Okteto در بازار Kubernetes vpsgol نیز ارائه شده است.

 

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

چگونه به Ubuntu 20.04 Focal Fossa ارتقا دهید

نحوه ایجاد نماها (Views) برای توسعه وب Django

نصب Mount NFS در اوبونتو 20.04

نحوه توسعه برنامه ها در Kubernetes با Okteto

نصب و پیکربندی Laravel با Nginx در اوبونتو 20.04

نحوه تنظیم Jupyter Notebook با پایتون در Ubuntu 20.04

نصب Jitsi Meet در Debian 10

نصب و پیکربندی Nextcloud در اوبونتو 20.04

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 20.04

مقدمه ای بر مدیریت پیکربندی با Ansible

نحوه نصب R روی اوبونتو 20.04

ارائه برنامه های Flask با uWSGI و Nginx در اوبونتو 18.04

نصب و پیکربندی Postfix در اوبونتو 20.04

 

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

برچسب‌ها:


نصب و پیکربندی Nextcloud در اوبونتو 20.04

Nextcloud ، یک انشعاب از ownCloud ، یک سرور مجازی اشتراک فایل است که به شما امکان می دهد محتوای شخصی خود را مانند اسناد و تصاویر را، بسیار شبیه به Dropbox ، در یک مکان متمرکز ذخیره کنید. تفاوتش با Nextcloud در این است که تمام ویژگی های آن منبع باز هستند. همچنین کنترل و امنیت داده های حساس شما را به شما باز می گرداند ، بنابراین استفاده از سرویس میزبانی ابری شخص ثالث را از بین می برد.
در این آموزش ، یک نمونه Nextcloud را روی یک سرور مجازی Ubuntu 20.04 نصب و پیکربندی خواهیم کرد.
پیش نیازها
برای انجام مراحل در این راهنما به موارد زیر نیاز دارید:
? کاربر غیر ریشه ** sudo و فایروال که روی سرور مجازی شما تنظیم شده باشند: می توانید با دنبال کردن راهنمای اولیه سرور مجازی اوبونتو 20.04 یک کاربر با امتیازات sudo ایجاد کرده و یک فایروال اساسی را تنظیم کنید.
? (اختیاری) یک نام دامنه که به سرور مجازی شما اشاره کند: ما با TLS / SSL اتصالات را برای نصب Nextcloud ایمن می کنیم. اگر سرور مجازی شما دارای نام دامنه باشد ، Nextcloud می تواند گواهی SSL رایگان و قابل اعتماد را از  ? Let’s Encrypt رمزگذاری و مدیریت کند. در غیر این صورت ، Nextcloud می تواند گواهی SSL خود امضا شده را تنظیم کند که بتواند اتصالات را رمزگذاری کند ، اما به طور پیش فرض در مرورگرهای وب قابل اعتماد نخواهد بود.
پس از اتمام مراحل فوق ، به ادامه نحوه یادگیری راه اندازی Nextcloud در سرور مجازی خود بپردازید.
مرحله 1 – نصب Nextcloud
ما با استفاده از سیستم بسته بندی snap، Nextcloud را نصب خواهیم کرد. این سیستم بسته بندی ، که به طور پیش فرض در Ubuntu 20.04 موجود است ، به سازمان ها امکان می دهد تا نرم افزار را به همراه کلیه متعلقات و پیکربندی های مربوطه ، به یک واحد خودشمول با به روز رسانی های خودکار منتقل کنند. این بدان معنی است که به جای نصب و پیکربندی یک سرور مجازی وب و پایگاه داده و سپس پیکربندی برنامه Nextcloud برای اجرای آن ، می توانیم بسته snap را که به طور خودکار سیستم های زیرین را کنترل می کند نصب کنیم.
برای دانلود پکیج snap Nextcloud و نصب آن بر روی سیستم ، تایپ کنید:
? $ sudo snap install nextcloud
?
بسته Nextcloud روی سرور مجازی شما دانلود و نصب می شود. شما می توانید با لیست کردن تغییراتی که مربوط به snap است ، تایید کنید که مراحل نصب موفقیت آمیز بوده است:
? $ snap changes nextcloud
?
Output
ID Status Spawn Ready Summary
4 Done today at 16:12 UTC today at 16:12 UTC Install “nextcloud” snap

وضعیت و خلاصه نشان می دهد که نصب بدون هیچ مشکلی انجام شده است.
دریافت اطلاعات اضافی درباره Snap Nextcloud
اگر اطلاعات بیشتری درباره nextcloud snap می خواهید ، چند دستور وجود دارد که می توانند مفید باشند.
دستور snap info می تواند توضیحات ، دستورات مدیریت Nextcloud موجود و همچنین نسخه نصب شده و کانال snap در حال پیگیری را به شما نشان دهد:
? $ snap info nextcloud
?
snap ??می تواند اتصالاتی را که پشتیبانی می کنند تعریف کند ، که از یک سوراخ و دو شاخه تشکیل شده است که در صورت اتصال به یکدیگر ، دسترسی سریع به قابلیت های خاص یا سطح دسترسی را به شما می دهد. به عنوان مثال ، snap هایی که باید به عنوان کلاینت شبکه عمل کنند باید اتصال به شبکه را داشته باشند. برای دیدن اینکه snap کدام اتصالات را تعریف می کند ، تایپ کنید:
? $ snap connections nextcloud
?
Output
Interface Plug Slot Notes
network nextcloud:network :network –
network-bind nextcloud:network-bind :network-bind –
removable-media nextcloud:removable-media – –

برای اطلاع از کلیه سرویس ها و برنامه های خاصی که این snap ارائه می دهد ، می توانید با تایپ کردن دستور زیر به فایل تعریف snap نگاهی بیندازید:
? $ cat /snap/nextcloud/current/meta/snap.yaml
?
در صورت نیاز به کمک به اشکال زدایی ، این امکان را به شما می دهد تا مؤلفه های جداگانه موجود در آن را ببینید.
مرحله 2 – پیکربندی یک حساب کاربری
چند روش مختلف برای تنظیم پیکربندی Snap Nextcloud وجود دارد. در این راهنما ، به جای ایجاد یک کاربر اداری از طریق رابط وب ، یک کاربر را در خط فرمان ایجاد خواهیم کرد تا از یک پنجره کوچک جلوگیری کنیم که در آن صفحه ثبت نام ادمین برای هر کسی که از آدرس IP سرور مجازی یا نام دامنه شما بازدید کند ، قابل دسترسی باشد.
برای پیکربندی پیوند Nextcloud با یک حساب ادمین جدید ، از دستور nextcloud.manual-install استفاده کنید. به عنوان آرگومان باید نام کاربری و رمزعبور را وارد کنید:
? $ sudo nextcloud.manual-install sammy password
?
پیام زیر نشان می دهد که Nextcloud به درستی پیکربندی شده است:
Output
Nextcloud was successfully installed

اکنون که Nextcloud نصب شده است ، باید دامنه های مورد اعتماد را تنظیم کنیم تا Nextcloud با استفاده از نام دامنه یا آدرس IP سرور مجازی به درخواست ها پاسخ دهد.
مرحله 3 – تنظیم دامنه های قابل اعتماد
هنگام نصب از خط فرمان ، Nextcloud نام های میزبان را محدود می کند که نمونه به آن پاسخ می دهد. به طور پیش فرض ، این سرویس فقط به درخواست های ارسال شده به نام میزبان “localhost” پاسخ می دهد. ما از طریق نام دامنه سرور مجازی یا آدرس IP سرور مجازی به Nextcloud دسترسی خواهیم داشت ، بنابراین برای پذیرش این نوع درخواست ها ، باید این تنظیم را مشخص کنیم.
می توانید تنظیمات فعلی را با جستجوی مقدار آرایه trusted_domains مشاهده کنید:
? $ sudo nextcloud.occ config:system:get trusted_domains
?
Output
localhost

در حال حاضر ، فقط localhost به عنوان اولین مقدار در آرایه موجود است. می توانیم با تایپ کردن دستور زیر، ورودی برای نام دامنه یا آدرس IP سرور مجازی خود را اضافه کنیم:
? $ sudo nextcloud.occ config:system:set trusted_domains 1 –value=example.com
?
Output
System config value trusted_domains => 1 set to string example.com

اگر مجدداً دامنه های مورد اعتماد را جستجو کنیم ، خواهیم دید که اکنون دو ورودی داریم:
? $ sudo nextcloud.occ config:system:get trusted_domains
?
Output
localhost
example.com

اگر می خواهید یک روش دیگر برای دستیابی به مثال Nextcloud اضافه کنید ، می توانید با اجرای مجدد دستور config:system:set با یک شماره ایندکس افزایشی (“1” در دستور اول) و تنظیم –value دامنه ها یا آدرس های دیگری را اضافه کنید .
مرحله 4 – ایمن سازی رابط وب Nextcloud با SSL
قبل از شروع استفاده از Nextcloud ، باید رابط وب را ایمن کنیم.
اگر یک نام دامنه در ارتباط با سرور مجازی Nextcloud خود دارید ، nextcloud snap می تواند به شما در دستیابی و پیکربندی یک گواهینامه SSL قابل اعتماد از Let’s Encrypt کمک کند. اگر سرور مجازی Nextcloud شما نام دامنه نداشته باشد ، Nextcloud می تواند گواهی خود امضا شده را تنظیم کند که ترافیک وب شما را رمزگذاری می کند اما به طور خودکار توسط مرورگر وب شما قابل اعتماد نخواهد بود.
با این حساب ، بخش زیر را که با سناریوی شما مطابقت دارد ، دنبال کنید.
گزینه 1: تنظیم SSL با Let’s Encrypt
اگر یک نام دامنه در ارتباط با سرور مجازی Nextcloud خود دارید ، بهترین گزینه برای تأمین امنیت رابط وب شما ، دریافت گواهی Let’s Encrypt SSL است.
با باز کردن پورتها در فایروال شروع کنید که Let’s Encryptبرای تأیید مالکیت دامنه استفاده می کند. این باعث می شود صفحه ورود Nextcloud به صورت عمومی قابل دسترسی باشد ، اما از آنجا که ما قبلاً یک حساب ادمین تنظیم کرده ایم ، هیچ کس نمی تواند نصب را بدزدد:
? $ sudo ufw allow 80,443/tcp
?
در مرحله بعد با تایپ دستور ز یک گواهی Let’s Encrypt درخواست کنید:
? $ sudo nextcloud.enable-https lets-encrypt
?
ابتدا از شما سؤال خواهد شد که آیا سرور مجازی شما شرایط لازم را برای درخواست گواهینامه از سرویس Let’s Encrypt را دارد:
Output
In order for Let’s Encrypt to verify that you actually own the
domain(s) for which you’re requesting a certificate, there are a
number of requirements of which you need to be aware:

1. In order to register with the Let’s Encrypt ACME server, you must
agree to the currently-in-effect Subscriber Agreement located
here:

https://letsencrypt.org/repository/

By continuing to use this tool you agree to these terms. Please
cancel now if otherwise.

2. You must have the domain name(s) for which you want certificates
pointing at the external IP address of this machine.

3. Both ports 80 and 443 on the external IP address of this machine
must point to this machine (e.g. port forwarding might need to be
setup on your router).

Have you met these requirements? (y/n)

برای ادامه y را تایپ کنید.
در مرحله بعد ، از شما خواسته می شود تا یک آدرس ایمیل برای استفاده در عملیات بازیابی ارائه دهید:
Output
Please enter an email address (for urgent notices or key recovery):

برای ادامه ایمیل خود را وارد کرده و Enter را فشار دهید.
در آخر ، نام دامنه مرتبط با سرور مجازی Nextcloud خود را وارد کنید:
Output
Please enter your domain name(s) (space-separated): example.com

از گواهی Let’s Encrypt شما درخواست می شود و به شرط آنکه همه چیز خوب پیش برود ، نمونه داخلی Apache دوباره راه اندازی می شود تا بلافاصله SSL را پیاده سازی کنید:
Output
Attempting to obtain certificates… done
Restarting apache… done

اکنون می توانید به مرحله بعد پیش بروید تا برای اولین بار وارد Nextcloud شوید.
گزینه 2: تنظیم SSL با گواهی خود امضا شده
اگر سرور مجازی Nextcloud شما نام دامنه ندارد ، می توانید با ایجاد یک گواهی SSL خود امضا شده رابط وب را ایمن کنید. این گواهینامه امکان دسترسی به رابط وب از طریق اتصال رمزگذاری شده را می دهد ، اما نمی تواند هویت سرور مجازی شما را تأیید کند ، بنابراین مرورگر شما به احتمال زیاد یک هشدار را نمایش می دهد.
برای تولید یک گواهی خود امضا شده و پیکربندی Nextcloud برای استفاده از آن ، این دستور تایپ کنید:
? $ sudo nextcloud.enable-https self-signed
?
Output
Generating key and self-signed certificate… done
Restarting apache… done

خروجی فوق نشان می دهد که Nextcloud یک گواهی خود امضا شده تولید و فعال کرده است.
اکنون که رابط ایمن است ، پورت های وب را در فایروال باز کنید تا به رابط وب دسترسی پیدا کنید:
? $ sudo ufw allow 80,443/tcp
?
اکنون برای اولین بار آماده ورود به Nextcloud هستید.
مرحله 5 – ورود به رابط وب Nextcloud
اکنون که Nextcloud پیکربندی شد ، از نام دامنه یا آدرس IP سرور مجازی خود در مرورگر وب خود بازدید کنید:
https://example.com

توجه: اگر یک گواهی SSL خود امضا شده تنظیم کرده اید ، مرورگر شما می تواند هشداری را در مورد عدم امنیت اتصال نشان دهد زیرا گواهی سرور مجازی توسط یک مجوز معتبر شناخته شده امضا نشده است. این برای گواهی های خود امضا شده پیش بینی می شود ، بنابراین برای رفتن به سایت ، بر روی هشدار کلیک کنید.

از آنجا که قبلاً یک حساب ادمین را از خط فرمان پیکربندی کرده اید ، به صفحه ورود Nextcloud منتقل می شوید. اعتباراتی را که برای کاربر ادمین ایجاد کرده اید وارد کنید:

برای ورود به رابط وب Nextcloud روی دکمه Log in کلیک کنید.
اولین باری که وارد می شوید ، پنجره ای با متن معرفی و پیوندهایی با کلاینت های مختلف Nextcloud نمایش داده می شود که می توانند برای دسترسی به نمونه Nextcloud شما استفاده کنند:

برای دانلود هر کلاینتی که به آن علاقه دارید ، روی دانلود کلیک کنید یا با کلیک بر روی X در گوشه بالا سمت راست ، از پنجره خارج شوید. به رابط اصلی Nextcloud منتقل خواهید شد ، جایی که می توانید شروع به آپلود و مدیریت فایل ها کنید:

اکنون نصب شما کامل و ایمن است. برای آشنایی بیشتر با ویژگی ها و کارایی سیستم جدید خود ، می توانید در رابط کاربری خود به راحتی جستجو کنید.
نتیجه
Nextcloud می تواند قابلیت های سرویس های محبوب ذخیره سازی ابری شخص ثالث را کپی کند. محتوا می تواند بین کاربران یا به صورت خارجی با URL های عمومی به اشتراک گذاشته شود. مزیت Nextcloud این است که اطلاعات در مکانی که شما کنترل می کنید بصورت ایمن ذخیره می شوند.
برای عملکردهای بیشتر ، به Nextcloud’s app store مراجعه کنید ، جایی که می توانید افزونه هایی را برای گسترش قابلیت های سرویس نصب کنید.

 

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

چگونه به Ubuntu 20.04 Focal Fossa ارتقا دهید

نحوه ایجاد نماها (Views) برای توسعه وب Django

نصب Mount NFS در اوبونتو 20.04

نحوه توسعه برنامه ها در Kubernetes با Okteto

نصب و پیکربندی Laravel با Nginx در اوبونتو 20.04

نحوه تنظیم Jupyter Notebook با پایتون در Ubuntu 20.04

نصب Jitsi Meet در Debian 10

نصب و پیکربندی Nextcloud در اوبونتو 20.04

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 20.04

مقدمه ای بر مدیریت پیکربندی با Ansible

نحوه نصب R روی اوبونتو 20.04

ارائه برنامه های Flask با uWSGI و Nginx در اوبونتو 18.04

نصب و پیکربندی Postfix در اوبونتو 20.04

 

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

برچسب‌ها:


نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 20.04

سیستم های مدیریت پیکربندی به منظور ساده سازی فرایند کنترل تعداد زیادی سرور مجازی ، برای مدیران و تیم های عملیاتی طراحی شده اند. آنها به شما اجازه می دهند بسیاری از سیستم های مختلف را به صورت خودکار از یک مکان مرکزی کنترل کنید.
در حالی که بسیاری از ابزارهای مدیریت پیکربندی محبوب برای سیستمهای لینوکس مانند Chef و Puppet در دسترس هستند ، اینها معمولاً پیچیده تر از چیزی هستند که افراد می خواهند یا نیاز دارند. Ansible یک گزینه عالی برای این منظور است زیرا معماری ساده ای را ارائه می دهد که نیازی به نصب نرم افزار ویژه روی nodes ندارد ، از SSH برای انجام کارهای اتوماسیون و فایل های YAML برای تعریف جزئیات تهیه استفاده می کند.
در این راهنما ، به چگونگی نصب Ansible در سرور مجازی Ubuntu 20.04 میپردازیم و در مورد اصول استفاده از این نرم افزار به صورت جزیی میپردازیم. برای دریافت اطلاعات سطح بالاتر به مقاله مقدمه ای بر مدیریت پیکربندی با Ansible مراجعه کنید
پیش نیازها
برای دنبال کردن این آموزش ، به موارد زیر نیاز دارید:
یک node کنترل Ansible: node کنترل Ansible ماشینی است که ما برای اتصال و کنترل هاست های Ansible روی SSH از آن استفاده خواهیم کرد. node کنترل Ansible شما یا می تواند دستگاه محلی شما باشد یا یک سرور مجازی اختصاص داده شده برای اجرای Ansible ، اگرچه این راهنما فرض می کند که node کنترل شما یک سیستم اوبونتو 20.04 است. اطمینان حاصل کنید که node کنترل دارای موارد زیر است:
o یک کاربر غیر ریشه با امتیازات sudo. برای تنظیم این گزینه ، می توانید مراحل 2 و 3 راهنمای اولیه راه اندازی سرور مجازی ما برای اوبونتو 20.04 را دنبال کنید. با این وجود ، لطفاً توجه داشته باشید که اگر از سرور مجازی راه دور به عنوان node کنترل Ansible خود استفاده می کنید ، باید هر مرحله از این راهنما را دنبال کنید. با این کار فایروال روی سرور مجازی با ufw پیکربندی شده و دسترسی خارجی به پروفایل کاربر غیر ریشه شما امکان پذیر خواهد شد ، که هر دو به حفظ امنیت سرور مجازی از راه دور کمک می کنند.
o صفحه کلید SSH مرتبط با این کاربر. برای انجام این کار ، می توانید مرحله 1 راهنمای ما درباره نحوه تنظیم کلیدهای SSH در اوبونتو 20.04 را دنبال کنید.
یک یا چند هاست Ansible: هاست Ansible هر دستگاهی است که node کنترل Ansible شما برای خودکار سازی آن تنظیم شده باشد. این راهنما فرض می کند که هاست های Ansible شما سرور مجازی های Ubuntu 20.04 از راه دور هستند. اطمینان حاصل کنید که هر هاست Ansible دارای موارد زیر است:
o کلید عمومی SSH node کنترل Ansible به authorized_keys کاربر سیستم اضافه شده باشد. این کاربر می تواند یا کاربر ریشه یا یک کاربر معمولی با امتیازات sudo باشد. برای تنظیم این گزینه ، می توانید مرحله 2 نحوه تنظیم کلیدهای SSH را در اوبونتو 20.04 دنبال کنید.
مرحله 1 – نصب Ansible
برای شروع استفاده از Ansible به عنوان ابزاری برای مدیریت زیرساخت های سرور مجازی خود ، باید نرم افزار Ansible را روی دستگاه نصب کنید که به عنوان node کنترل Ansible عمل خواهد کرد. برای آن از مخازن پیش فرض Ubuntu استفاده خواهیم کرد.
ابتدا ایندکس بسته سیستم خود را ریفرش کنید :
$ sudo apt update

پس از این بروزرسانی ، می توانید نرم افزار Ansible را با دستور زیر نصب کنید:
$ sudo apt install ansible

node کنترلی Ansible شما اکنون تمامی نرم افزارهای مورد نیاز برای مدیریت هاست شما را دارد. در مرحله بعد ، به نحوه اضافه کردن هاست ها به فایل موجودی node کنترل خواهیم پرداخت تا بتواند آنها را کنترل کند.
مرحله 2 – تنظیم فایل موجودی
فایل موجودی (Inventory) شامل اطلاعات مربوط به هاست هایی است که با Ansible آنها را مدیریت خواهید کرد. شما می توانید از یک تا چند صد سرور مجازی در فایل موجودی خود داشته باشید و هاست ها را می توانید در گروه ها و زیر گروه ها سازماندهی کنید. فایل موجودی نیز اغلب برای تنظیم متغیرهایی مورد استفاده قرار می گیرد که فقط برای هاست یا گروه های خاص معتبر باشند ، تا در playbookها و قالب ها مورد استفاده قرار گیرند. برخی از متغیرها همچنین می توانند بر نحوه اجرای یک playbook اثر بگذارند ، مانند متغیر ansible_python_interpreter که به زودی مشاهده خواهیم کرد.
برای ویرایش محتوای موجودی پیش فرض Ansible ، فایل / etc / ansible / hosts را با استفاده از ویرایشگر متن مورد نظر خود، در node کنترل Ansible باز کنید:
$ sudo nano /etc/ansible/hosts

توجه: برخی از نصب های Ansible فایل موجودی پیش فرض را ایجاد نمی کنند. اگر این فایل در سیستم شما وجود ندارد ، می توانید یک فایل جدید را در / etc / ansible / hosts ایجاد کنید یا یک مسیر موجودی سفارشی را با استفاده از پارامتر -i هنگام اجرای دستورات و playbooks تهیه کنید.

فایل موجودی پیش فرض موجود توسط نصب Ansible شامل تعدادی مثال است که می توانید از آنها به عنوان مرجع برای تنظیم موجودی خود استفاده کنید. مثال زیر گروهی را به نام [servers] با سه سرور مجازی مختلف در آن تعریف می کند که هر یک توسط یک نام مستعار مشخص شده اند: server1 ،server2 و server3. حتما IP های هایلایت شده را با آدرس های IP هاست های Ansible جایگزین کنید.
/etc/ansible/hosts
[servers]
server1 ansible_host=203.0.113.111
server2 ansible_host=203.0.113.112
server3 ansible_host=203.0.113.113

[all:vars]
ansible_python_interpreter=/usr/bin/python3

زیر گروهall: vars پارامتر هاست ansible_python_interpreter را تعیین می کند که برای همه هاست های موجود در این موجودی معتبر خواهد بود. این پارامتر اطمینان حاصل می کند که سرور راه دور به جای / usr / bin / python (Python 2.7) از / usr / bin / python3 (Python 3) قابل اجرا استفاده می کند که در نسخه های اخیر اوبونتو وجود ندارد.
پس از اتمام ، فایل را با فشار دادن CTRL + X سپس Y و ENTER ذخیره کرده و آن را ببندید تا تغییرات خود را تأیید کنید.
هر زمان که می خواهید موجودی خود را بررسی کنید ، می توانید این دستور را اجرا کنید:
$ ansible-inventory –list -y

خروجی شبیه به این را خواهید دید ، اما زیرساخت سرور مجازی خود را مطابق با فایل موجودی خود تعریف می کنید:
Output
all:
children:
servers:
hosts:
server1:
ansible_host: 203.0.113.111
ansible_python_interpreter: /usr/bin/python3
server2:
ansible_host: 203.0.113.112
ansible_python_interpreter: /usr/bin/python3
server3:
ansible_host: 203.0.113.113
ansible_python_interpreter: /usr/bin/python3
ungrouped: {}

اکنون که فایل موجودی خود را پیکربندی کرده اید ، همه موارد لازم برای آزمایش اتصال به هاست های Ansible خود را دارید.
مرحله 3 – آزمایش اتصال
پس از تنظیم فایل موجودی برای شامل شدن سرور مجازی های خود، وقت آن است که بررسی کنیم آیا Ansible قادر به اتصال به این سرور مجازی ها و اجرای دستورات از طریق SSH است یا خیر.
برای این راهنما ، ما از حساب ریشه Ubuntu استفاده خواهیم کرد زیرا این تنها حساب موجود به طور پیش فرض در سرور مجازی های تازه ایجاد شده است. اگر هاست های Ansible شما قبلاً یک کاربر sudo معمولی ایجاد کرده اند ، به شما توصیه می شود که به جای ریشه از آن حساب استفاده کنید.
برای مشخص کردن کاربر سیستم از راه دور می توانید از آرگومان -u استفاده کنید. در صورت عدم ارائه ، Ansible سعی خواهد کرد که به عنوان کاربر فعلی سیستم شما در node کنترل متصل شود.
از دستگاه محلی یا node کنترل Ansible خود این دستور را اجرا کنید:
$ ansible all -m ping -u root

این دستورالعمل از ماژول ping داخلی Ansible برای انجام یک تست اتصال در همه nodes از موجودی پیش فرض شما ، به عنوان root استفاده می کند. ماژول ping موارد زیر را تست خواهد کرد:
آیا هاست ها در دسترس هستند.
آیا اعتبار SSH معتبری دارید؛
آیا هاست ها قادرند ماژول های Ansible را با استفاده از پایتون اجرا کنند.
باید خروجی مشابه این دریافت کنید:
Output
server1 | SUCCESS => {
“changed”: false,
“ping”: “pong”
}
server2 | SUCCESS => {
“changed”: false,
“ping”: “pong”
}
server3 | SUCCESS => {
“changed”: false,
“ping”: “pong”
}

اگر این اولین بار است که از طریق SSH به این سرور مجازی ها وصل می شوید ، از شما خواسته می شود که صحت هاست هایی را که از طریق Ansible به آنها وصل می شوید ، تأیید کنید. وقتی از شما خواسته شد ، yes را تایپ کنید و سپس برای تأیید ENTER را بزنید.
هنگامی که پاسخ “pong” را از هاست دریافت کردید ، به این معنی است که شما آماده اجرای دستورات و playbookهای Ansible در آن سرور مجازی هستید.
توجه: اگر نمی توانید پاسخ موفقی از سرور مجازی های خود دریافت کنید ، برای اطلاعات بیشتر در مورد نحوه اجرای دستورات Ansible با گزینه های مختلف اتصال ، راهنمای برگه تقلب Ansible ما را بررسی کنید.

مرحله 4 – اجرای دستورات Ad-Hoc (اختیاری)
پس از تأیید اینکه node کنترل Ansible شما قادر به برقراری ارتباط با هاست شماست ، می توانید دستورات ad-hoc و playbooks را روی سرور مجازی های خود اجرا کنید.
هر دستوری که معمولاً بر روی SSH از سرور مجازی راه دور اجرا می کنید می تواند با Ansible در سرور مجازی های مشخص شده در فایل موجودی شما اجرا شود. به عنوان نمونه ، می توانید میزان استفاده از دیسک را در همه سرور مجازی ها با دستور زیر بررسی کنید:
$ ansible all -a “df -h” -u root

Output

server1 | CHANGED | rc=0 >>
Filesystem Size Used Avail Use% Mounted on
udev 3.9G 0 3.9G 0% /dev
tmpfs 798M 624K 798M 1% /run
/dev/vda1 155G 2.3G 153G 2% /
tmpfs 3.9G 0 3.9G 0% /dev/shm
tmpfs 5.0M 0 5.0M 0% /run/lock
tmpfs 3.9G 0 3.9G 0% /sys/fs/cgroup
/dev/vda15 105M 3.6M 101M 4% /boot/efi
tmpfs 798M 0 798M 0% /run/user/0

server2 | CHANGED | rc=0 >>
Filesystem Size Used Avail Use% Mounted on
udev 2.0G 0 2.0G 0% /dev
tmpfs 395M 608K 394M 1% /run
/dev/vda1 78G 2.2G 76G 3% /
tmpfs 2.0G 0 2.0G 0% /dev/shm
tmpfs 5.0M 0 5.0M 0% /run/lock
tmpfs 2.0G 0 2.0G 0% /sys/fs/cgroup
/dev/vda15 105M 3.6M 101M 4% /boot/efi
tmpfs 395M 0 395M 0% /run/user/0

فرمان هایلایت شده df -h را می توان با هر دستوری که دوست دارید جایگزین کنید.
همچنین می توانید ماژول های Ansible را از طریق دستورات ad-hoc ، مشابه آنچه قبلاً با ماژول ping برای آزمایش اتصال انجام داده ایم ، اجرا کنید. به عنوان مثال ، در اینجا چگونگی استفاده از ماژول apt برای نصب جدیدترین نسخه vim بر روی همه سرور مجازی های موجود در موجودی شما آورده شده است:
$ ansible all -m apt -a “name=vim state=latest” -u root

همچنین هنگام اجرای دستورات Ansible می توانید هاست های فردی و همچنین گروه ها و زیر گروه ها را هدف قرار دهید. به عنوان مثال ، به این ترتیب شما می توانید uptime هر هاست در گروه سرور مجازی ها را بررسی کنید:
$ ansible servers -a “uptime” -u root

ما می توانیم هاست های مختلفی را با جدا کردن آنها با دو نقطه مشخص کنیم:
$ ansible server1:server2 -m ping -u root

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد نحوه استفاده از Ansible ، از جمله نحوه اجرای playbooks برای اتوماسیون تنظیم سرور مجازی ، می توانید راهنمای مرجع Ansible ما را بررسی کنید.
نتیجه
در این راهنما ، شما Ansible را نصب کردید و یک فایل موجودی را برای اجرای دستورات ad-hoc از یک node کنترل Ansible اجرا کردید.
هنگامی که تأیید کردید که قادر هستید زیرساختهای خود را از یک دستگاه کنترلر مرکزی Ansible متصل کرده و کنترل کنید ، می توانید هر دستور یا palybook مورد نظر را در مورد آن هاست اجرا کنید.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد نحوه استفاده از Ansible ، راهنمای کمکی در صفحه ما را ببینید.

 

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

چگونه به Ubuntu 20.04 Focal Fossa ارتقا دهید

نحوه ایجاد نماها (Views) برای توسعه وب Django

نصب Mount NFS در اوبونتو 20.04

نحوه توسعه برنامه ها در Kubernetes با Okteto

نصب و پیکربندی Laravel با Nginx در اوبونتو 20.04

نحوه تنظیم Jupyter Notebook با پایتون در Ubuntu 20.04

نصب Jitsi Meet در Debian 10

نصب و پیکربندی Nextcloud در اوبونتو 20.04

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 20.04

مقدمه ای بر مدیریت پیکربندی با Ansible

نحوه نصب R روی اوبونتو 20.04

ارائه برنامه های Flask با uWSGI و Nginx در اوبونتو 18.04

نصب و پیکربندی Postfix در اوبونتو 20.04

 

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

برچسب‌ها: